Άσκηση για προχωρημένους

Μία άσκηση για να δοκιμάσετε τις δυνάμεις σας στη χρήση της γλώσσας!

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας!

Ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης

Ένα μάθημα για προχωρημένους: Μεταπολεμική ποίηση-Τάσος Λειβαδίτης

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Θυμάσαι κείνη τη νύχτα που κοιτάζαμε ώρες τον ουρανό

σ' ένοιωθα μέσ στα χέρια μου να τρέμεις...

Κι έτσι αυτήν τη νύχτα

είχαμε στη μέση των άστρων για πάντοτε παντρευτεί...

Γιατί εγώ αγαπημένη μου, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ από τον

έρωτα

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα

και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή...

Ναι, αγαπημένη μου,

εμείς γι αυτά τα λίγα κι απλά πράματα πολεμάμε

για να μπορούμε νάχουμε μια πόρτα, εν' άστρο, ένα σκαμνί

ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί

ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ

Για να έχουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν

ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας...

Πριν πούμε το τραγούδι μας

μάς σκοτώνουν...

Αντίο, λοιπόν, αντίο

Για νάναι πάντοτε τα μάτια σου γελαστά

αντίο

για να μη χαθούν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε

αντίο

για να μη μας τρομάζει η νύχτα, να μη μας κλέβουν τον

ουρανό

αντίο.

Για να πάρει τέλος πια η αδικία στον κόσμο

αντίο...

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.

Και τότε

όλα τα βράδια κι όλα τ' άστρα κι όλα τα τραγούδια

θάναι δικά μας.

Καλημέρα όλα εσείς μακρινά μου αδέλφια.

Ελάτε να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου. Πέστε μου, δεν

είναι όμορφη;

Σαν τη ζωή και το τραγούδι, αδέλφια μου, την αγαπάω. Και

πιο πολύ.

Καλημέρα ουρανέ, καλημέρα ήλιε, καλημέρα άνοιξη.

Ελάτε, λοιπόν, να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.

Καλημέρα ευτυχία.

Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε.

Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε

αφού θα τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε

αφού θ' ανασαίνουν σ' έναν κόσμο, που εγώ κι εσύ τον ονειρευτήκαμε

έ, τότε, αγαπημένη μου, θάμαστε ζωντανοί από κάθε άλλη φορά.



Το ποίημα αυτό δεν είναι απλά ερωτικό, όπως αρχικά φαίνεται. Ο ποιητής αρχικά μιλά για την αγαπημένη του και χρησιμοποιεί τις ομορφοτερες λέξεις για κείνη. Όμως βρισκόμαστε στην περίοδο του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Ετσι λοιπόν ο ποιητής μιλάει χρησιμοποιώντας τους όρους εμείς και αυτοί. ΕΜΕΙΣ, που ανηκουμε στον αριστερό χώρο, θέλουμε να ζήσουνε ειρηνικά, ενώ ΑΥΤΟΙ θέλουν να μας σκοτώσουν, επειδή δεν είμαστε σαν αυτούς και δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις με αυτούς. Εννοεί φυσικά τη δεξιά που έχει κερδίσει στον εμφύλιο πόλεμο. Για να συνεχίσει λοιπόν τον αγώνα του ο ποιητής για ένα καλύτερο αύριο, είναι υποχρεωμένος να εγκαταλείψει την αγαπημένη του. Η τελευταια φράση του ποιήματος είναι από τις πιο συγκλονιστικές στην ελληνική ποίηση. Ο ποιητής δε φοβάται να αντιμετωπίσει το θάνατο, γιατί αυτός και η αγαπημένη του θα συνεχίσουν να ζουν μέσα από τις ελπίδες και τα όνειρα των νέων ανθρώπων, που θα συνεχίσουν τον αγώνα τους για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο, για το λεγόμενο συντροφικό όνειρο.